Drive

DRIVE klinkt niet als een uitermate originele film: een neo-noirthriller over een professionele vluchtwagenchauffeur (Ryan Gosling), die criminelen helpt zo snel en veilig mogelijk de plaats van hun misdaad te verlaten. Hij raakt niet emotioneel betrokken bij de mensen met wie hij werkt, en heeft een aantal strenge regels waar iedereen zich aan heeft te houden. Op een dag loopt er iets mis bij een overval, en raakt hij verzeild in een gevaarlijk spel met sleazy criminelen Albert Brooks en Ron Perlman. Tot zover niets nieuws. Maar de stijl waarin regisseur Nicolas Winding Refn dit bekende verhaal vertelt, maakt DRIVE een van de beste films van het jaar.

Refn neemt zijn tijd: langzaam bouwt hij de spanning op, met veel stille, subtiele scènes. De naamloze chauffeur ontwikkelt een vriendschappelijke relatie met zijn buurvrouw (Carey Mulligan) en haar zoontje, gaat af en toe langs bij de garage van zijn werkgever (Bryan Cranston). Er gebeurt weinig, maar nooit laat Refn de film traag worden. De melancholische sfeer, gecreëerd door de stijlvolle cinematografie en de heerlijke technopop-soundtrack van College, houdt ons aan het beeldscherm gekluisterd. Als de film dan eindelijk de stoppen lostrekt met een geweldsuitbarsting, slaat deze in als een bom.

Ryan Gosling, die we ook in de bioscoop kunnen bewonderen in THE IDES OF MARCH, bewijst opnieuw een van de interessantste acteurs van het moment te zijn. Een dubbele Oscarnominatie is niet waarschijnlijk, maar zou absoluut terecht zijn. Zijn spel is subtiel, haast minimalistisch, maar fascinerend. Van zijn emoties krijgen we weinig te zien, maar hoe minder hij lijkt te voelen, hoe meer wij voor hem voelen. Spreken doet hij zelden: meestal is een knikje genoeg. Als hij zijn stem ook maar een beetje verheft, heeft Gosling het effect dat iedere andere acteur zou hebben als hij zou schreeuwen.

Ook de bijrollen zijn uitstekend bezet: Albert Brooks speelt een angstaanjagende gangster die zo uit GOODFELLAS weggelopen zou kunnen zijn, Ron Perlman is zijn gebruikelijke, Hulk-achtige zelf, en Bryan Cranston roept door zijn haast aandoenlijke spel verrassend veel sympathie op voor zijn toch behoorlijk foute personage.

DRIVE is gedrenkt in melancholie, heeft momenten van huiveringwekkende spanning en een vleugje zwarte humor. De liefhebber van de duistere, harde wereld die in film noir wordt geschapen, kan het zichzelf niet aandoen deze film te missen. En iedere andere filmliefhebber eigenlijk ook niet.