Abduction

ABDUCTION is de eerste film met een hoofdrol voor Taylor Lautner, bekend als de weerwolf James uit de TWILIGHT-serie. Opnieuw bewijst hij wat hij in die films ook al liet zien: dat hij niet in staat is tot veel meer dan met ontbloot bovenlijf de stoere bink uithangen. De tienermeisjes die zich in TWILIGHT aan hem aan zijn borstkas vergaapten zullen bij ABDUCTION opnieuw smelten, maar de liefhebber van de betere actiethriller komt bedrogen uit.

Het concept is interessant genoeg: doorsnee Amerikaanse tiener Nathan (Lautner) komt op een website met informatie over vermiste personen een kinderfoto van zichzelf tegen. Niet veel later explodeert zijn huis en blijkt dat hij op de hielen wordt gezeten door zowel een stel Russische criminelen als de CIA. Terwijl hij zijn achtervolgers van zich af probeert te schudden, stelt hij alles in het werk om uit te vinden wie hij werkelijk is.

De plot heeft iets Hitchcockiaans: de held is een normale persoon die plotseling verzeild raakt in een enorm avontuur, waarbij zowel criminelen als autoriteiten het op hem gemunt hebben. En uiteraard gaat het allemaal om een ouderwetse MacGuffin: een plotelement dat noodzakelijk is om het verhaal op gang te krijgen, maar waarvan de precieze identiteit irrelevant is.

Helaas houdt daar de vergelijking met de master of suspense op: regisseur John Singleton beschikt bij lange na niet over zoveel gevoel voor spanningsopbouw. Hij weet af en toe de aandacht vast te houden door een mysterie te presenteren, maar zodra de oplossing daar is zakt de film weer in elkaar. Dan realiseren we ons: we zijn voor de gek gehouden. De enige reden dat we bleven kijken, was dat we met onbeantwoorde vragen over het plot zaten. Nu we de antwoorden hebben, is er niets meer te beleven. Een goede mysteriethriller blijft ook na de oplossing van alle raadsels boeien; ABDUCTION doet dat niet.

De voornaamste reden is protagonist Nathan. In de openingsscène van de film maken we kennis met hem: hij ligt lachend op de motorkap van een rijdende auto, waarin zijn vrienden zitten. Ze zijn onderweg naar een feestje, want, zo zegt een van de jongelui: "We've got bitches waiting for us!" Nathan geeft hem de vijf. Het slechtste nieuws is dat hij in dit fragment meer persoonlijkheid laat zien dan in de rest van de film.

Nee, een sympathieke of interessante hoofdpersoon is hij niet. Bovendien speelt Lautner hem als een soort charismaloze imitatie van Jason Bourne. Voortdurend wordt hij weggespeeld door de superieure acteurs in de bijrollen: Sigourney Weaver, Jason Isaacs, Maria Bello en Michael Nyqvist doen je stuk voor stuk wensen dat de film over hún personages ging. Nyqvist weet zelfs zijn clichématige schurk -inclusief ongeloofwaardig Russisch accent- meer originaliteit en karakter mee te geven dan Lautner zijn saaie held.

De actiescènes zijn soms rommelig gefilmd en daardoor onoverzichtelijk, een storende trend in hedendaagse cinema. Gelukkig echter zijn ze meestal competent; helaas nooit meer dan dat.

Aan het oppervlakkige liefdessubplot kunnen maar beter geen woorden vuil gemaakt worden. Hoewel miljoenen vijftienjarige meisjes ongetwijfeld zullen wegzwijmelen bij de gedachte dat zij daar in Lautners armen liggen in plaats van Lily Collins, zullen de andere kijkers moeite hebben de ogen open te houden.

De Kijkwijzer vindt ABDUCTION geschikt voor twaalf jaar en ouder. The Cult Corner vindt hem slechts geschikt voor achttien jaar en jonger.