Intouchables

Het komische drama INTOUCHABLES van het Franse regisseursduo Eric Toledano en Olivier Nakache vertelt het onwaarschijnlijke, maar op feiten gebaseerde verhaal over hoe de levens van een donkere straatjongen en een gehandicapte aristocraat met elkaar verstrengelt raakten. Op papier een typische buddyfilm: twee tegenpolen die door de situatie gedwongen verschillen overwinnen en een vriendschap opbouwen. Niets nieuws onder de zon. Maar INTOUCHABLES is zo'n oprecht liefdevolle, grappige en meeslepende film geworden dat iedere kritiek bij de eerste scène al verdwijnt.

De Senegaleense Driss (Omar Sy) is een werkloze jongen uit de voorsteden van Parijs. Een hosselaar die zich s'nachts op straat met schimmige zaakjes bezighoudt en overdag handtekeningen verzamelt voor op zijn sollicitatieformulier om zijn bijstandsuitkering te behouden. Tot hij tot zijn schrik wordt aangenomen als persoonlijk verzorger van de verlamde, aan een rolstoel gekluisterde miljonair Philippe (François Cluzet). Driss moet zich ineens aanpassen aan het welgestelde, gereserveerde milieu van Phillippes huishouding en vierentwintig uur lang zorg dragen voor een totaal van hem afhankelijke invalide. De immobiele Phillipe wordt op zijn beurt geconfronteerd met Driss' straatwijsheid en levenslust.

Op het eerste gezicht lijkt INTOUCHABLES een film over verschillen, een film waar zowel het dramatische als humoristische effect moet komen van de botsing tussen twee verschillende werelden. Dat gebeurt ook: INTOUCHABLES speelt een grappig en treffend spel met de tegenstellingen tussen arm en rijk, jong en oud, zwart en wit. Maar meer nog dan deze verschillen, zijn het juist de overeenkomsten die deze film zo bijzonder maken: want ondanks dat Driss en Phillippe in vele opzichten tegenpolen zijn, delen ze een grote overeenkomst: ze zijn allebei gehandicapt. Phillipe fysiek, Driss sociaal.

Het werkelijke hart van deze buddyfilm wordt dan ook gevormd door de bijzondere, warme band die er tussen de twee mannen bestaat. En die staat of valt natuurlijk bij de chemie tussen de twee hoofdrolspelers. Die is geweldig: het samenspel tussen de Franse komiek Omar Sy, die voor zijn rol de César voor beste acteur won, en oudgediende François Cluzet behoort tot het hilarische én hartverwarmende hoogtepunt van de film. Een van de vele komische voorbeelden zijn de scènes waarin de energievolle, maar onbehouwen Driss zijn eerste dag als verpleger van verlamde Phillipe beleeft - deze behoren nu al tot de komische hoogtepunten van het jaar.

In Frankrijk bleek INTOUCHABLES een waar fenomeen. Niet alleen trok de film al meer dan 19 miljoen bezoekers, in de Franse media is inmiddels een heftige discussie gaande over waar dit fenomenale succes toch vandaan kan komen. Er is lof voor de boodschap van optimisme, het onder de aandacht brengen van achtergestelde groepen; maar aan de andere kant ook kritiek over te dik aangezette stereotypen. Buiten dit maatschappelijke debat is deze vierde film van het regisseurs duo Toledano en Nakache door de hartverwarmende chemie en geslaagde afwisseling van drama en humor vooral de feelgood film van het jaar.