The Shape Of Water

Del Toro is een groot liefhebber van horror en fantasy. Zo heeft hij een apart huis naast zijn eigen woning dat hij als bibliotheek gebruikt met meer dan 10.000 boeken en filmattributen, genaamd Bleak House. Zijn fascinatie voor deze genres is goed te zien in zijn eerdere meesterwerken, THE DEVILS BACKBONE (2001) en PAN’S LABYRINTH (2006), waarin hij het oorlogsgenre met het horror/fantasy-genre combineert. In zijn nieuwste film THE SHAPE OF WATER combineert hij het fantasy-genre met de heersende paranoia ten tijde van de Koude Oorlog, begin jaren zestig. 

Deze mooiste film van Guillermo del Toro is in de kern een liefdesverhaal tussen een vrouw en een amfibieman. Elisa Esposito (Sally Hawkins) is een eenzame schoonmaakster die niet kan praten. Ze werkt met haar collega Zelda (Octavia Spencer) in een door militairen beveiligd laboratorium van de overheid. Routineus gaat ze naar haar werk, totdat er op een dag een mysterieus waterwezen wordt binnengebracht. Heel voorzichtig zoekt Elisa via muziek en gekookte eieren contact met de amfibieman. Ze wordt verliefd en besluit hem te redden van de sadistische overheidsagent Strickland (Michael Shannon) die hele andere plannen met hem heeft.

Sally Hawkins (HAPPY-GO-LUCKY) is geweldig als Elisa: met haar expressieve gezicht en haar lichaam is ze feilloos in staat om haar emoties en gedachten te communiceren zonder het gebruik van haar stem. Richard Jenkins (Step Brothers) is voortreffelijk als Elisa’s buurman: een oudere gay designer met een voorliefde voor musicals, die tegen heug en meug smerig gebak eet in de hoop op een beetje menselijk contact met een lokale ober. Michael Shannon (MIDNIGHT SPECIAL) met zijn karakteristieke kop is dreigend en intens als de sadistische overheidsagent Strickland. Doug Jones (HELLBOY) is de amfibieman, een eerbetoon aan het wezen uit THE CREATURE FROM THE BLACK LAGOON (1954). Jones speelde al eerder de Faun in PAN’S LABYRINTH (2006) en Abe Sapien in Del Toro’s Hellboy-films. Met zijn lange, magere ledematen is Jones in staat om ons te ontroeren zelfs zonder dat zijn gezicht zichtbaar is. 

De dromerige, sprookjesachtige kwaliteit van de film wordt gecreëerd door de combinatie van het monochromatische kleurenpalet van groen, rood en blauw met de vloeiende cameravoering van director of photography, Dan Lautsten. Met zijn belichting benadrukt Lautsten nog eens de belangrijkste emotionele momenten in de film. De filmmuziek van Alexandre Desplat, de bekende componist van ZERO DARK THIRTY (2012) en de laatste films van Wes Anderson, is passend zweverig en mysterieus en maakt het sprookje compleet. 

Een klein nadeel van de film is dat het kleurenpalet erg doet denken aan Amélie (2001) van Jean-Pierre Jeunet. Dit wordt nog eens versterkt door de Frans klinkende soundtrack van Desplat. Er is ook een scène met op muziek bewegende voetjes die wel heel erg aan een soortgelijke scène in DELICATESSEN (1991 en ook van Jeunet) doet denken…het zal wel toeval zijn. Zoals gezegd een klein nadeel; afgezien hiervan is THE SHAPE OF WATER het mooiste vrouw-meets-amfibiemansprookje dat er is.