Chronic

In CHRONIC worden we lijdzame getuiges gemaakt van het werk van David (Tim Roth), die chronische patiënten verzorgt. Gevangen in lange scènes wast, voedt en steunt hij achtereenvolgend een anorexiapatiënte, een architect na een beroerte, een vrouw in een chemotraject en een lichamelijk gehandicapte jongen van vijftien.

David geeft alles voor zijn patiënten en langzaam maar zeker wordt duidelijk waarom. In zijn verleden is hij geconfronteerd geweest met langdurige zorg, en door dit werk te doen, houdt hij die herinnering levend. Misschien is deze vorm van zorg zelfs wel de enige manier om nog contact met mensen te hebben voor hem.

Zonder afleidende factoren als nadrukkelijke muziek, onnodige bijpersonages of flashbacks blijven we anderhalf uur kijken hoe hij zich leeg geeft. Ongemakkelijk, pijnlijk soms, maar ook eerlijk en gedurfd van de Mexicaanse Michel Franco, die we nog kennen van DESPUÉS DE LUCÍA  (2012). Dat je na een goed uur bidt dat er niet nóg een nieuwe patiënt bijkomt, geeft echter aan dat Franco te ver gaat in zijn opzet, zodat het een topzwaar drama wordt. Jammer, want hij was er bijna.