Escape from Tomorrow

Postmoderne nachtmerrie? Freudiaanse fantasie? Of gewoon gimmicky exploitatie? Randy Moores in zwart-wit gefilmde debuutfilm ESCAPE FROM TOMORROW, waarvan het grootste selling point is dat het stiekem en zonder toestemming is opgenomen in Disneyworld Florida, is een beetje van alles.

Na een disclaimer waarin wordt uitgelegd dat de Disney Company niks met deze film te maken heeft, begint het verhaal. Er is een soort plot over een Amerikaanse familie wiens uitje naar Disneyworld gaandeweg uit de hand loopt. Die ochtend krijgt de vader (Roy Abrahamsohn) te horen dat hij ontslagen is, vervolgens wordt het uitstapje niet veel beter. Zijn zoontje doet raar, dochterlief verdwijnt en zijn vrouw blijft maar zeuren. En dan zijn er nog die twee jonge, Franstalige meisjes, een ranzige creep in een rolstoel en Disney-figuurtjes die wel heel boosaardig lijken te kijken – er is iets duidelijk niet pluis in dat park.      

Er zit wat van David Lynchs BLUE VELVET in deze film – een dromerig perfecte wereld die vervolgens omslaat in een artificiële, claustrofobische gevangenis. Die vergelijking laat gelijk zien wat Moores regiedebuut mist: de kwaliteit om tot een echte Lynchiaanse waanzin te komen, om de rotheid die in de kern van die perfectie schuilt bloot te leggen. Want begint ESCAPE FROM TOMORROW als perfecte wereld, en verandert hij gaandeweg in hallucinerende horror, wanneer de Disneyworld-gimmick wel zo’n beetje is uitgewerkt, blijkt de uiteindelijke finale toch de standaard vergezochte B-film-wetenschap-fantasie- hocus pocus te zijn. Niet helemaal gelukt dus. Maar toch: wie na de film de fel witte gangen van het EYE-gebouw binnenstapt, bekruipt ineens een angstaanjagend artificieel gevoel.