The Last Elvis

Een van de mooiste openingsscènes van de afgelopen tijd zit in Armando Bo's Argentijnse drama THE LAST ELVIS (El Último Elvis). In een lange scene beklimt de camera langzaam een chique, verlaten trap onder de gedempte klanken van Richard Strauss' Also Sprach Zarathustra, een muziekstuk dat Stanley Kubrick in 2001: A SPACE ODYSSEY (1968) gebruikte om met een groots gebaar de komst van de mensheid te introduceren. Ditmaal klopt er echter iets niet, want wanneer de camera is bovengekomen en een kamer binnen gaat, wordt duidelijk dat we op een bruiloft aanwezig zijn en Strauss' muziekstuk door een in kitscherig roze geklede coverband wordt uitgevoerd. De muziek zwelt aan en wanneer vervolgens het bluesnummer See See Rider wordt ingezet betreedt Carlos gekleed als Elvis het podium.

Carlos is een Elvis-imitator. Of meer dan dat: hij identificeert zich zo hevig met The King dat het voor de toeschouwer soms moeilijk te achterhalen is of hij wel weet dat hij slechts een imitator is. Carlos wil groots leven, het gevoel hebben alles uit het leven te hebben gehaald. Dat lukt op het podium in zijn Elvis-kostuum, maar daarna dient zich telkens de dagelijkse realiteit weer aan. Zijn ex-vrouw die van alles van hem wil, zijn dochtertje waarvoor hij zorg moet dragen, het slopende lopendebandwerk: alleen door zich voor te doen als zijn idool kan Carlos zich tegen deze banaliteit wapenen.

THE LAST ELVIS is een uitstekende karakterstudie die een troosteloze kijk biedt in het leven van een simpele ziel die denkt de leegheid van het bestaan te kunnen bestrijden door zich voor te doen als een grootheid. Debuterend acteur John McInerny speelt Carlos en is in werkelijkheid de zanger van een Elvis-coverband. De casting blijkt perfect: McInerny overtuigt met zijn natuurlijke spel, maar excelleert net als zijn personage Carlos vooral op het podium, in het bijzonder zijn hartverscheurende uitvoering van Unchained Melody.

De debuterende Argentijnse regisseur Armando Bo is bekend als co-auteur van Alejandro Gonzáles Iῆárritu's BIUTIFUL (2011) een film waarmee zijn regiedebuut overeenkomsten vertoont: beide films voelen fatalistisch, alsof er voor hun hoofdpersonages iets in gang is gezet dat niet meer terug kan worden gedraaid. Bo benadrukt dit door de ruimte van zijn hoofdpersonage steeds meer in te perken: waar de opening nog grandioos van opzet is en de grootse cameravoering Carlos' euforische psychologische toestand benadrukt, wordt het beeld gaandeweg steeds kleiner en filmt de camera steeds dichter op de huid. De droom is over.