Conan the Barbarian

De naam Conan alleen al roept bij veel cultliefhebbers warme gevoelens van nostalgie op. Niet dat de oorspronkelijke CONAN THE BARBARIAN zo'n meesterwerk was; een groot deel van de charme van die film -en van de pulpverhalen waarop hij gebaseerd is- zit hem in wat alleen beschreven kan worden als cheesiness. Dat is doorgaans een kwaliteit die alleen goed tot haar recht komt, als het onbewust wordt verkregen, als het wordt verdiend. Robert E. Howard, de bedenker van Conan, had waarschijnlijk geen idee hoe heerlijk fout zijn held was, en dat dát de voornaamste reden zou worden dat hij zo lang geliefd zou blijven.

Maar nu, in 2011, zijn we ons er allemaal van bewust dat Conan nogal belachelijk is. Dus hoe pak je hem aan in een nieuwe verfilming van Howards werk? Met een zelfbewuste knipoog, à la Robert Rodriguez? Of juist bloedserieus, in een poging van hem een gerespecteerd personage te maken? Regisseur Marcus Nispel lijkt niet echt een keuze te maken. Sommige scènes in CONAN THE BARBARIAN zijn aangenaam over de top; dat zijn de meest vermakelijke delen van de film. Het is moeilijk voor te stellen dat Nispel zelf de humor niet inzag van de scène waarin Conan lachend een halfnaakte dame optilt en meeneemt om god-weet-wat mee uit te voeren, zonder een woord met haar gewisseld te hebben, en zonder dat zij ook maar een moment tegenstribbelt.

Maar op andere momenten lijken we te maken te hebben met een serieuze fantasyfilm, waarin we moeten meeleven met de personages en hun emoties. De wijze levenslessen die Conan leerde van zijn vermoorde vader galmen door zijn hoofd, alsof de kijker er emotioneel geraakt door zou moeten zijn. En dat is wanneer de verveling toeslaat. Want Conan ís nu eenmaal een moeilijk serieus te nemen personage. En dat komt niet alleen door onze voorkennis van zijn andere avonturen, maar ook door de manier waarop hij in deze film gepresenteerd wordt: oppervlakkig, bot en hersenloos. Bovendien wordt hij compleet charismaloos gespeeld door de vergetelijke Jason Mamoa.

Op visueel gebied valt er ook weinig te beleven: de meeste actiescènes zijn te snel gemonteerd, onoverzichtelijk en daardoor zelden spannend. En nu iedereen die regelmatig een film bezoekt het er wel over eens is dat de 3D-gimmick zo snel mogelijk moet verdwijnen, wordt het steeds irritanter hoe hardnekkig Hollywood blijft volhouden dat het iets substantieels zou toevoegen. Het enige dat het doet is afleiden. Op een paar lekker foute scènes na is CONAN een compleet vergeetbare film. Zonder de nostalgische factor stelt onze favoriete barbaar helaas weinig voor.