Wendy and Lucy

De Amerikaanse filmmaakster Kelly Reichardt maakte in 2006 indruk met haar tweede speelfilm, het onafhankelijk geproduceerde OLD JOY (lees hier de recensie), waarmee ze als eerste Amerikaan een Tiger Award op het filmfestival van Rotterdam won. In OLD JOY trekken twee bevriende dertigers met een hond de bossen van Oregon in om zich daar, losgeweekt van hun dagelijkse omgeving, te bezinnen op hun leven. Ze komen er achter dat ze hun tijd verknoeien en weinig van hun idealen verwezenlijken. In het uitstapje komen geen schokkende zaken aan de oppervlakte, maar slechts het besef dat het leven je inhaalt als je nooit de tijd neemt om de balans op te maken en besluit om nieuwe paden in te slaan.

Met haar derde speelfilm WENDY AND LUCY slaat Reichardt zelf geen nieuwe weg in, want ook dit maal wordt haar hoofdpersonage in het rurale Oregon geconfronteerd met haar eigen tekortkomingen. Op weg naar een lucratief zomerbaantje strandt de jonge vrouw Wendy, een innemende rol van Michelle Williams (The Station Agent, Brokeback Mountain, Mammoth), met haar hond Lucy in een gehucht. Vanaf dat moment loopt alles mis. Haar auto begeeft het terwijl ze ieder dubbeltje moet omdraaien voor eten en benzine, en als ze zich in het dorp laat verleiden tot het stelen van eten voor haar hond wordt ze gepakt. Wendy raakt zelfs Lucy kwijt, maar alle verlies maakt haar uiteindelijk sterker.

Wendy is een vrouw die het leven neemt zoals het komt. Dat klinkt als een gezonde houding, maar gaandeweg leren we dat er zware teleurstellingen achter haar moeten liggen. De hobbels maakten haar niet sterk, eerder behoedzaam en gedesillusioneerd. Ze straalt zowel zelfredzaamheid uit als een diepe moedeloosheid: het zit haar niet mee en ze moet alles altijd zelf oplossen. De inwoners van het gehucht bevestigen die visie -op een na- allemaal. Niemand ziet de mens achter de vreemdeling, de dief, de armoedzaaister. Geen helpende hand, geen kleingeld; niets wordt Wendy gegund. Uit zelfbescherming klampte ze zich al lange tijd emotioneel volkomen vast aan Lucy, maar tijdens haar verblijf in het bekrompen gehucht merkt ze dat het ook anders kan.

Buitengewoon subtiel zien we Wendy steeds vluchten om de noodzakelijke nieuwe start uit te stellen. Reichardt is daarbij weinig scheutig met het geven van informatie. Met één telefoontje naar haar zuster moet de kijker het doen. Geen flashbacks, geen voice-over of verklaringen die Wendy meer kleur geven. We moeten alles halen uit haar uiterlijk, lichaamshouding en de reacties tegen de al even weinig spraakzame inwoners. Zoals OLD JOY voorzichtig iets leek te zeggen op de manier waarop conservatief Amerika omgaat met vrijzinnigheid, zo leert WENDY AND LUCY ons dat vastklampen leidt tot verstarring. Of het nu gaat om de vooroordelen en tradities van de inwoners of om Wendys onvermogen om los te laten en met leven te beginnen.