Wonder Woman

Toen Wonder Woman verscheen in BATMAN V SUPERMAN, was ze een stralend lichtpunt in een baggerfilm. Nu ze eindelijk een film voor zichzelf heeft, contrasteert die al even sterk met de rest van DC's universum.

Het DC Extended Universe bestond voorheen uit slechte films (MAN OF STEEL, BATMAN V SUPERMAN, SUICIDE SQUAD) met rommelplots en filosofische pretenties die niet waargemaakt worden. WONDER WOMAN heeft een helderder verhaal en gooit de moeilijkdoenerij overboord: in feite is de film een terugkeer naar eenvoudiger tijden, toen superhelden nog wisten waar ze voor stonden.

Diana (Gal Gadot) is een Amazone: in deze verdraaiing van Griekse myhtologie een ras van supervrouwen dat op een verborgen eiland woont en af en toe contact heeft met de goden. Zonder verklaring komt opeens de Amerikaanse piloot Steve Trevor (Chris Pine) binnenvallen: de eerste mens en eerste man die Diana ontmoet. Hij vertelt haar dat buiten de bubbel van het eiland een hevige strijd woedt. Zo raakt Diana betrokken bij de Eerste Wereldoorlog, waar ze haar identiteit krijgt als Wonder Woman – hoewel ze nog niet bij die naam wordt genoemd.

WONDER WOMAN is een origin story van hetzelfde type als MAN OF STEEL: de superkrachten en het kostuum zijn er al, maar de held(in) moet nog een ideaal vinden om voor te vechten. Waar MAN OF STEEL er een sombere, pseudo-intellectuele zoektocht vol clichématige Christus-symboliek van maakte, komt WONDER WOMAN met een eenvoudig, haast aandoenlijk thema: ze vecht voor liefde. Het is verfrissend om een superheld dat te horen zeggen, in 2017, zonder ironie of schaamte. Net zo oprecht en, ja, lief, als het moment dat Diana op straat pauzeert om een baby te bewonderen.

Zie je, het hoeft allemaal niet zo zwaar. Je moet oppassen met dit soort generalisaties, maar de onverdiende gewichtigheid en als diepgang gepresenteerde duisternis van de eerdere DCEU-films zijn heel masculien. Terechte onzekerheid over jezelf maskeren met een hoop bombast. Misschien was er een vrouwelijke regisseur voor nodig om gewoon te zeggen: een superheld is iemand die van mensen houdt en daarom voor ze vecht.

Die regisseur is Patty Jenkins, wiens eerdere ervaring bestaat uit MONSTER (2003) en wat televisiewerk. Jenkins levert visueel de sterkste en meest kleurrijke film tot nu toe in het DCEU: de scènes op het eiland waar Diana vandaan komt, zitten vol fris groen en helder blauw. Wanneer we de oorlog ingaan, komt helaas die grauwe DC-esthetiek weer terug, maar Jenkins haalt het beste uit het beperkte kleurenpalet door de grijze wereld regelmatig te contrasteren met het felle oranje en geel van vonken, explosies en Diana's lasso. De actiescènes leunen te veel op slow-motion en verrassend slechte CGI: op enkele aardige stunts na, moeten ze het niet van beweging hebben. De iconische shots waarin Diana haar heldenpose doet, zijn dan weer wel heel effectief, mede dankzij het opzwepende thema van Junkie XL.

Maar eigenlijk is Wonder Woman op haar leukst vóórdat ze het slagveld in gaat: in de vis-uit-het-water-scènes waar Diana de mensenwereld ontdekt, toont Gal Gadot haar talent voor komedie. Steve moet de wat naïeve Diana van alles leren over omgangsnormen in het Londen van 1918. Hier ligt het gevaar op de loer dat Diana een born sexy yesterday-type wordt, zoals Leeloo in THE FIFTH ELEMENT; een aantrekkelijke, kinderlijke vrouw die zich gemakkelijk laat vormen door een man. Daarvoor is Diana echter te intelligent, te zelfverzekerd en te kritisch. Het is grappig dat ze concepten als het huwelijk en vrouwenmode niet begrijpt, maar haar reactie toont ook de absurditeit van die ideeën aan. Dat maakt haar de eerste superheld in het DCUE om van te houden.