Men in Black 3

Even het geheugen opfrissen: MEN IN BLACK was een van de beste blockbusters van de jaren negentig. Alles klopte aan die film: de chemie tussen sterren Will Smith en Tommy Lee Jones; de muziek van Danny Elfman; de fantastische effecten van Rick Baker; het verfrissende gebrek aan romantiek; en het onconventionele verhaal, met als een van de hoofdthema's de nietigheid van de menselijke soort.

Het ging mis met MEN IN BLACK 2: het plot was een slappe herhaling van zetten, de grappen waren flauw, de effecten zagen er niet uit en, het belangrijkste: de spanning tussen de hoofdrolspelers was verdwenen. In het eerste deel was Agent Jay (Will Smith) een jonge hond, die weinig begreep van de bizarre bezigheden van de geheime organisatie uit de titel en de fijne kneepjes van het vak moest leren van ouwe rot Agent Kay (Tommy Lee Jones). In het tweede deel zijn beide agenten ervaren professionals die perfect op elkaar ingespeeld zijn, waardoor hun kracht als duo verloren gaat.

Deel drie lost dat probleem op: een kwaadaardig buitenaards wezen reist terug in de tijd om Agent Kay te vermoorden in 1969, vlak voordat deze zou arresteren en laten opsluiten in een gevangenis op de maan. Jay moet deze moord zien te voorkomen, en komt dus ook in de jaren zestig terecht, waar hij samen moet werken met de jonge Kay (Josh Brolin). De chemie die deel één zo goed maakte is terug: de twee agenten moeten opnieuw zien te wennen aan elkaars nukken en kuren.

Voor de fans van Tommy Lee Jones is het slecht nieuws, want die zit nauwelijks in de film: de film speelt zich grotendeels af 1969. Gelukkig is Josh Brolin een uitstekende vervanger, die zijn Jones-imitatie genoeg eigen persoonlijkheid meegeeft. Ook sterk is Jemaine Clement als buitenaardse schurk Boris the Animal. De Nieuw-Zeelandse komiek beschreef zijn uiterlijk eens als dat van een ogre die in een bilbiotheek werkt, en daarvan maakt de film goed gebruik: Rick Bakers make-up accentueert de vorm van Clements karakteristieke kop, en Clements diepe stemgeluid doet de rest.

Zoals de meeste tijdreisfilms bevat MIB3 een aantal paradoxen waar we maar beter niet te lang over na kunnen denken: er klopt niets van, maar dat hoort nu eenmaal bij het genre. Verder biedt de film natuurlijk alle actiescènes en relativerende humor die we kunnen verwachten. Zo leuk als deel één wordt het nooit meer, maar MIB3 slaagt erin de slechte smaak van het tweede deel weg te spoelen en ons te onderhouden met een lekker snel verteld popcornverhaal. De speelduur verdient ook een compliment: in een tijd waarin de meeste blockbusters tussen de vier en acht uur duren, houdt regisseur Barry Sonnenfeld het netjes op honderd minuten.

Het enige punt waarop MIB3 de verwachtingen niet alleen waarmaakt, maar bij vlagen overtreft, zijn de speciale effecten. Niet alle CGI is even overtuigend, maar als Rick Baker de kans krijgt met klei en latex te werken, bewijst hij zich keer op keer als een genie. De opening in Boris' hand, waarin hij zijn geleedpotige huisdier verbergt, herinnert ons er zelfs aan dat Baker ook werkte aan VIDEODROME. En als een zomerblockbuster visueel refereert aan David Cronenberg, leven we in een mooie wereld.